Κοινή ελληνιστική, αττικισμός, καθαρεύουσα, εθνική γλώσσα, δημοτική γλώσσα, διγλωσσία, γλωσσικός εξελληνισμός είναι όροι που δείχνουν το ταξίδι της ελληνικής γλώσσας στο χρόνο. Η γλώσσα είναι ζωντανή και σε καμιά περίπτωση δεν παραμένει ουδέτερη αλλά αντανακλά τη σκέψη, τις αξίες, τις ιδέες, τον πολιτισμό των ανθρώπων. Πολλές φορές, όμως, έχει γίνει αιτία πολιτικών αντιπαραθέσεων αλλά και διαμάχης μεταξύ των πολιτικών αλλά και πνευματικών ανθρώπων. Έτσι, μπορεί σήμερα η επίσημη ελληνική γλώσσα να είναι η δημοτική, πέρασε όμως πολύς χρόνος για να καθιερωθεί. Μέχρι τότε και από τον 1ο μ.Χ. αιώνα η ελληνική γλώσσα πέρασε από μια σειρά περιπέτειες. Ο φόβος την νόθευσης της ελληνικής οδήγησε στον αττικισμό και αργότερα, τον 18ο αι. στην καθαρεύουσα. Ποια θα γινόταν η εθνική γλώσσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους; Ερώτημα του οποίου η απάντηση ήρθε ενάμιση αιώνα μετά, το 1976, με την καθιέρωση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας του κράτους. Μέχρι τότε η Ελλάδα ταλανιζόταν από μια τεχνητή διγλωσσία που πολλές φορές καλλιεργήθηκε εσκεμμένα για την ανάδειξη και διατήρηση μιας πνευματικής ελίτ. Ευτυχώς, η λογοτεχνία κατέρριψε από νωρίς αυτά τα στεγανά και έδωσε βήμα στην απλή γλώσσα του λαού, όχι βέβαια χωρίς αντίτιμο για τους λογοτέχνες του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνα. Τα "ευαγγελικά" και τα "ορεστειακά" δίνουν με τον καλύτερο τρόπο το στίγμα αυτής της αντιπαράθεσης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου