Για να θυμούνται οι παλιότεροι και να μαθαίνουν οι νεώτεροι...

Καθώς ο Ιούνιος του 2013 πλησιάζει και οι εξετάσεις είναι ante portas είπα να αναρτήσω τις εκθέσεις αυτών που έγραψαν καλύτερα τον Ιούνιο του 2012. Τι σας θυμίζω ε; Καλή επιτυχία σε ό,τι κάνετε!

ΝΤ. ΜΑΡΙΑ

Στις μέρες μας οι νέοι χρησιμοποιούν τη γλώσσα εντελώς διαφορετικά από τους γονείς τους και γενικότερα από τους μεγαλύτερους. Εγώ προσωπικά διαφωνώ με το κείμενο που διάβασα στο ιστολόγιο της κας Λασιθιωτάκη. Η άποψη της κυρίας αυτής είναι πως οι νέοι πάσχουν από σημαντική έλλειψη λέξεων και αλόγιστη χρησιμοποίηση της γλώσσας. Πιστεύει πως εμείς οι νέοι αλλάζοντας τη σημασία κάποιων συνηθισμένων λέξεων όπως π.χ. τρομερό, θα συρρικνώσουμε εντελώς τη σημασία τους. Θεωρεί πως η λεξιπενία είναι συνέπεια των μεταρρυθμίσεων του κράτους στο εκπαιδευτικό σύστημα και γενικότερα αυτή η παλινδρόμηση οδηγεί σε επικοινωνιακή αδυναμία και έκφραση των συναισθημάτων μας και γενικότερα αμφισβητεί το λόγο μας και τη γλωσσοπλασία μας.

Εγώ θέλω να υποστηρίξω πως δημιουργώντας νέες λέξεις δε σημαίνει ότι θα χαθούν οι παλιές, απλά οι μεγαλύτεροι ίσως δεν μπορούν να καταλάβουν τον κώδικα επικοινωνίας των νέων σήμερα. Υπάρχει μια πολυπλοκότητα και μια συνθηματικότητα που δε σημαίνει έλλειψη γνώσεων και φτωχές ανταλλαγές στην επικοινωνία. Με τον τρόπο αυτό οι νέοι δημιουργούν, καταργούν τις συνηθισμένες λέξεις-στερεότυπα της κοινωνίας μας και δεν στερούνται στην έννοια μιας λέξης. Ίσα ίσα με τον τρόπο αυτό εκφράζουν τα συναισθήματά τους, κάνουν πιο ενδιαφέροντα τον λόγο τους και πρωτοτυπούν. Θέλουν έτσι να δείξουν τη διαφορετικότητά τους από τους άλλους σχολιάζοντας με λέξεις τις οποίες βιώνουν μέσα στην κουλτούρα της παρέας τους. Αποδίδουν με ένα δικό τους τρόπο τα δεδομένα και δημιουργούν αφήνοντας πίσω τους λέξεις και όνειρα μέσα σ’ αυτές, που έστω και αόριστα ένας ενήλικος μπορεί να καταλάβει.

Η γλώσσα ανανεώνεται και, όπως και σε προηγούμενους αιώνες, υπήρχαν και θα υπάρχουν τέτοιες ποικιλομορφίες στη γλώσσα. Μέσα από την επικοινωνία δύο νέων θα καταλάβουμε ότι αυτή η παραγωγικότητα δεν βλάπτει την κοινωνία μας, είναι αποτέλεσμα κοινωνικών, ψυχολογικών και επικοινωνιακών παραγόντων.

Με αυτού του είδους την «ελλιπή» γλώσσα και την ακατάσχετη χρήση της οι νέοι αποδέχονται ο ένας τον άλλο και βρίσκουν τη δική τους νοοτροπία και τα δικά τους ενδιαφέροντα. Προσδιορίζονται και κάνουν τη δική τους πορεία σ’ αυτή την κοινωνία. Δεν επηρεάζει αρνητικά την εικόνα μας και δεν βλάπτει την παιδεία η απόδοση λέξεων με άλλη σημασία απλά επειδή είναι κάτι διαφορετικό, κάτι καινούριο.

Γι’ αυτό θα ήθελα να πω στην κα Λασιθιωτάκη να μην απορρίπτει τόσο εύκολα αυτόν τον τρόπο ανεξαρτητοποίησής μας και εκτόνωσης συναισθημάτων από τον δικό τους, διότι αν το μελετήσει προσεκτικά, αν μιλήσει με νέους θα καταλάβει πως σ’ αυτό το σύστημα που έχουμε μερικές καινοτομίες στη γλώσσα δε θα την καταστρέψουν, απλά θα την εμπλουτίσουν και ίσως να την κάνουν καλύτερη. Θα πρέπει να καταλάβουν οι μεγαλύτεροι πως  πίσω από αυτή την επιφανειακή γλώσσα μπορεί να κρύβεται και ένα όνειρο ενός νέου, το μέλλον του, οι φιλοδοξίες του. Αν η κοινωνία μας δεν έκρινε με βάση αυτό το κατεστημένο και αποδεχόταν οτιδήποτε διαφορετικό στη γλώσσα μας, η παιδεία μας θα γινόταν σίγουρα καλύτερη.

Ξ. ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ

Αγαπητή κα Κάργα,

Διάβασα τις αναρτήσεις στο προσωπικό ιστολόγιό σας με την άποψή σας σχετικά με τη γλώσσα των νέων. Δεν συμφωνώ με την άποψή σας. Η γλώσσα των νέων δεν είναι αλληλεγγύης ούτε για να ξεχωρίζουν ή να συνωμοτούν. Το νεανικό λεξιλόγιο έχει διάφορους χαρακτηρισμούς με τους οποίους ξεχωρίζουμε τους χαρακτήρες.

Οι εκφράσεις που χρησιμοποιούμε είναι για να μιλήσουμε πιο ελεύθερα και πιο καλά, να συνεννοηθούμε. Οι λέξεις όπως lol τις λέμε γιατί μας φαίνονται πιο εύκολες για να τις εκφράσουμε. Η σύνθεση και παραγωγή καινούριων λέξεων όπως λέτε είναι γιατί εμείς έχουμε την τάση να φτιάχνουμε δικές μας λέξεις. Και αλλάζουμε τη σημασία για να μπορέσουμε να μιλήσουμε και να εκφραστούμε καλύτερα. Είναι επειδή θέλουμε να έχουμε και να φτιάξουμε τη δική μας γλώσσα, όπου θα μιλάμε με έναν διαφορετικό και προσωπικό τρόπο.

Σε σχέση με τους γονείς και τους δασκάλους, έχουν αρνητική θέση σε αυτή τη γλώσσα. Γιατί δεν καταλαβαίνουν τι λέμε μερικές φορές ή θέλουν να έχουμε ολοκληρωμένες προτάσεις για να ακούγονται καλύτερα αυτά που λέμε. Ίσως να νομίζουν ότι με τις λέξεις που λέμε ή γενικά την παραγωγή καινούριων λέξεων και την αλλαγή των λέξεων αλλάζομε, διότι δεν μας καταλαβαίνουν. Εμάς μας φαίνεται θετικός ο τρόπος που χρησιμοποιούν τη γλώσσα οι νέοι. Ίσως να θέλουν να το βλέπουν αρνητικά γιατί διαφέρουμε από αυτούς, ή μιλάμε διαφορετικά συνήθως οι μεγαλύτεροι και οι γονείς μας ακόμα μιλάνε με μεγαλύτερες και πιο ολοκληρωμένες προτάσεις σε αντίθεση με εμάς.

Θεωρώ ότι απλώς έχουμε βρει και έχουμε φτιάξει μια δική μας καινούρια γλώσσα και ότι δε θα έπρεπε να ανησυχούν ή να προβληματίζονται για το πώς μιλάμε. Το ότι δε μιλάμε με ολοκληρωμένες προτάσεις είναι γιατί μεταξύ μας μπορούμε να μιλήσουμε χωρίς να χρειάζεται να λέμε πολλές λέξεις ή να σκεφτόμαστε ολόκληρες φράσεις.

Και ξέρουμε ότι η γλώσσα μας δεν πεθαίνει απλώς φτιάχνουμε και εμείς μια δικιά μας που οι μεγαλύτεροι σε ηλικία δεν την καταλαβαίνουν.

Έτσι, δε χρειάζεται πανικός ή απειλές, απλώς είναι μια καινούρια γλώσσα που φτιάχνουμε. Εξάλλου, είναι πιο εύκολη η λέξη για παράδειγμα «δικέ μου» όπως τη λέμε από το να πούμε «εσύ είσαι δικός μας» ή «σε κράζω» όπως το λέμε από το να πούμε «σε κατακρίνω». Κερδίζουμε χρόνο, είναι η ίδια σημασία και από τη στιγμή που μπορούμε να πούμε τη φράση με την ίδια σημασία αλλά με λιγότερες λέξεις το βρίσκουμε άσκοπο να σπαταλάμε το χρόνο μας και να κουραζόμαστε, ενώ μπορούμε να το πούμε πιο εύκολα.

Αυτή ήταν η γνώμη μου σχετικά με την ελληνική γλώσσα, οπότε διαφωνώ με την άποψή σας ότι όλο αυτό είναι μόνο αρνητικό.

 Π. ΑΦΡΟΔΙΤΗ

Αγαπητή κα Κάργα,

Διάβασα το άρθρο σας σχετικά με τη γλωσσική συμπεριφορά των νέων και εν μέρει διαφωνώ μαζί σας. Σίγουρα, όπως η ίδια αναφέρατε, η γλώσσα δεν πεθαίνει. Κατά τη γνώμη μου, όμως, η γλωσσοπλασία και οι νεολογισμοί των εφήβων μπορούν να την αλλοιώσουν. Χρησιμοποιώντας οι νέοι διάφορες δικές τους λέξεις αλλά και υπαρκτές λέξεις με διαφορετικό νόημα, δημιουργούν επικοινωνιακή σύγχυση και πολλές φορές παρανόηση. Δε συμφωνώ μαζί σας στο ότι δεν πρέπει να γίνεται θέμα για τους κινδύνους της γλωσσικής τους συμπεριφοράς και τις απειλές που αυτή κρύβει. Αντίθετα, πιστεύω ότι καλό θα ήταν οι νέοι να γνωρίζουν ότι με τον τρόπο αυτό σιγά σιγά αλλοιώνουν τη γλώσσα μας με αποτέλεσμα να χάνεται η ελληνική μας ταυτότητα. Και αυτή είναι μία μόνο από τις επιπτώσεις που η συμπεριφορά τους προκαλεί.

Βλέπουμε ότι ολοένα οι νέοι αδυνατούν να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις σκέψεις τους. Και αυτό γιατί έχουν αναπτύξει ένα περιορισμένο λεξιλόγιο. Μπορεί να γίνονται κατανοητοί από ένα ορισμένο πλήθος συνομηλίκων τους αλλά δημιουργείται μεγάλη σύγχυση στην επικοινωνία τους με τους ενήλικες. Υιοθετούν ξένες λέξεις με αποτέλεσμα να ξεχνούν αυτές της δικής μας γλώσσας. Αναφέρετε, λοιπόν, στο άρθρο σας πως η συμπεριφορά τους αυτή είναι ακίνδυνη, εγώ όμως πιστεύω ότι με την πάροδο του χρόνου θα επιφέρει αρνητικά για τη γλώσσα μας αποτελέσματα. Τέλος, πιστεύω ότι οι περισσότεροι νέοι χρησιμοποιούν αυτές τις λέξεις, όχι, όπως λέτε, για να ξεχωρίσουν και να επικοινωνήσουν με ένα δικό τους κώδικα, αλλά για να γίνουν αποδεκτοί από το περιβάλλον των συνομηλίκων τους. Όχι, λοιπόν, να ξεχωρίσουν αλλά αντίθετα να γίνουν όμοιοι με το πλήθος. Φοβούνται μήπως θεωρηθούν «εκτός μόδας» και τους απορρίψουν.

Π. ΓΙΑΝΝΗΣ

Αγαπητή κυρία Εύα Κάργα, διάβασα το σχόλιό σας και μου προκάλεσε κάποιους ενδοιασμούς πάνω στο θέμα που θίξατε. Εγώ προσωπικά θα διαφωνήσω μαζί σας σε πολλά σημεία στα οποία νομίζω υπερβάλλετε και προπαγανδίζετε.

Καταρχάς, θέλω να αντικρούσω κάποιες από τις θέσεις σας που μου φάνηκαν απωθητικές. Το γεγονός της δημιουργίας νέων λέξεων και νέων προθημάτων και επιθημάτων σε ελληνικές λέξεις από μέρους της νέας γενιά, κατά τη γνώμη μου είναι λάθος να αποτελούν αφορμές επικρότησής τους. Αντιθέτως, τέτοιου είδους πρωτοτυπίες αποτελούν καταστροφή για τη μακραίωνη αυτή ενιαία παράδοση. Όλες αυτές οι νέες λέξεις καταστρέφουν τη μουσικότητα και την ποιητικότητα της γλώσσας μας. Επιπλέον, η αναφορά σας στην αθανασία μιας γλώσσας είναι λανθασμένη. Έχουμε δει όλα αυτά τα χρόνια γλώσσες να χάνονται μπροστά στα μάτια μας και μαζί τους να παρασύρονται ολόκληροι πολιτισμοί, τρόποι σκέψης, κουλτούρες, παραδόσεις, αξίες, ήθη, έθιμα. Δε θα ήταν σωστό να ισοπεδώνουμε τα πάντα. Αποκρουστικό ήταν και άλλο ένα σχόλιό σας, όσον αφορά τη στάση που θα πρέπει να παίρνουμε εμείς οι μεγάλοι απέναντι στην ξενόφερτη αυτή μάστιγα που υποδουλώνει τον πολιτισμό μας. Συγκεκριμένα, αναφέρετε πως πρέπει να πάρουμε αψήφιστα, ψύχραιμα το θέμα και να αποφύγουμε την κινδυνολογία. Αυτό κατά τη γνώμη μου θα ήταν καταστροφικό, χρειαζόμαστε δραστηριοποίηση.

Η γλωσσική ένδεια στην επικοινωνία των νέων τα τελευταία χρόνια είναι αδιάσειστα υπαρκτή. Οι συνέπειες είναι τραγικές. Για να ξεκινήσω, θα πω πως αυτή η άγνοια του ελληνικού λεξιλογικού πλούτου και τα λεκτικά λάθη στην επικοινωνία των νέων οδηγούν σε αδυναμία έκφρασης των συναισθημάτων και του τρόπου σκέψης. Ένας άνθρωπος για να είναι ολοκληρωμένος, θα πρέπει να εξωτερικεύεται και να επικοινωνεί με σωστό τρόπο. Επιπρόσθετα, όλοι γνωρίζουμε πως από τα αρχαία ήδη χρόνια, όταν μια ομάδα ανθρώπων οργανωνόταν κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, μπορούσε να επιβιώσει μόνο δημιουργώντας ένα δικό της τρόπο επικοινωνίας. Όμως, όταν αυτός ο τρόπος επικοινωνίας αλλοιωνόταν για κάποιο λόγο, η ομάδα αυτή έπαυε να υπάρχει. Εξάλλου, σε περιόδους κρίσης (όπως καλή ώρα τη δεδομένη χρονική στιγμή), πρέπει να σκύψουμε σε ό,τι καλύτερο έχει αυτός ο τόπος. Δηλαδή τον πολιτισμό μας. Αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την προάσπιση της γλώσσας μας.

Συνοψίζοντας, η λεξιπενία και η σύγχρονη γλώσσα των νέων είναι πιο σοβαρά ζητήματα από την οικονομική κρίση στην Ελλάδα. Θα πρέπει ως έθνος να δραστηριοποιηθούμε, να λάβουμε μέτρα ενάντια σε αυτήν την καταστροφή. Το εκπαιδευτικό σύστημα και τα ΜΜΕ πρέπει να εντείνουν τις προσπάθειές μας. Γι’ αυτό κυρία Κάργα δεν είναι σωστό να επικροτούμε την άγνοια αυτή των εφήβων και την αδιαφορία τους για την ελληνική γλώσσα.

Π. ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ

Αγαπητή κυρία Κάργα,

Πρόσφατα διάβασα την ανάρτησή σας στο ιστολόγιο για τη σχέση των νέων με την ελληνική γλώσσα. Διαπίστωσα πως δεν φοβάστε την αλλοτρίωση της γλώσσας, εγώ όμως δεν εφησυχάζομαι. Γι’ αυτό έχω να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις πάνω στο κείμενό σας.

Οφείλω να παραδεχτώ, και το θεωρώ αποδεκτό, ότι η γλώσσα των νέων είναι συνθηματική και αποσκοπεί στην εύρεση της γλωσσικής τους ταυτότητας και στο να ανεξαρτητοποιηθούν. Οι νέοι βρίσκουν αυτή την ανεξαρτησία με τη γλωσσοπλασία, καθώς το θεωρούν ως ένα μέσο να ξεχωρίσουν, να αντιδράσουν και να «συνωμοτήσουν». Όμως η προσπάθεια αυτή για ανεξαρτησία μέσω της δημιουργίας νέων λέξεων, ενέχει και κινδύνους όπως είναι το να μη μιλούν την καθ’αυτό ελληνική γλώσσα, να μην την καλλιεργούν, με αποτέλεσμα αυτή να χάνεται με το πέρασμα των χρόνων.

Ένα άλλο σημείο στο οποίο θέλω να επιστήσω την προσοχή είναι το ότι σε μια γλώσσα δεν μετράει μόνο η ποσότητα των λέξεων αλλά προπάντων η ποιότητα. Έτσι, το νεανικό λεξιλόγιο μπορεί να περιλαμβάνει άφθονες λέξεις, πολλές όμως από αυτές δεν έχουν ουσιαστικό περιεχόμενο ούτε έχουν «ηχητική καλαισθησία» (π.χ. φόλα, φλόμπα, μπαλότσα αντί για άσχημη ή νταουνιάζω αντί για καταθλίβομαι).

Επιπροσθέτως, το γεγονός ότι οι νέοι συνθέτουν και παράγουν καινούριες λέξεις δε σημαίνει απόλυτα ότι εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο αλλά υπάρχει και το ενδεχόμενο να το αλλοιώνουν (π.χ. γαμ-άτος). Άλλωστε το να αλλάζεις την έννοια μιας λέξης συνεπάγεται ότι την καταστρέφεις, την αλλοιώνεις. Σαφώς, το πιο ανησυχητικό από όλα είναι η διείσδυση ξένων λέξεων στο ελληνικό λεξιλόγιο το οποίο είναι στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, ενός άλλου εξίσου σοβαρού ζητήματος. Όταν χρησιμοποιούμε ξένες λέξεις ή ξένα αρκτικόλεξα (π.χ. lol, omg) αντί να «επιλέξουμε» την αντίστοιχη ελληνική δηλώνει ένα σοβαρό πρόβλημα λεξιπενίας. Συνέπεια αυτού είναι να μην σκεφτόμαστε, να μην προσπαθούμε να βρούμε την κατάλληλη ελληνική λέξη ώστε να περιγράψουμε μια κατάσταση αλλά να ακολουθούμε τον εύκολο δρόμο, την πρόχειρη λύση, αδρανοποιώντας έτσι το μυαλό χωρίς να επιδιώκουμε την όξυνση των σκέψεών μας.

Τέλος, θα ήθελα να προσθέσω έναν επιπλέον λόγο για τον οποίο οι νέοι επιθυμούν να μιλούν με αυτό τον κωδικοποιημένο τρόπο. Είναι το ότι προσπαθούν να επιδειχθούν μέσα από αυτό ή κοινώς για μαγκιά. Αυτό σημαίνει ότι έχουν άνεση του λόγου περισσότερο σε συνομηλίκους. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι… μαγκιά είναι να μπορείς να μιλήσεις με άνεση σε όλες τις περιστάσεις, με κάθε είδους συνομιλητή προσαρμόζοντας το λόγο σου στις διαφορετικές καταστάσεις.

Συνοψίζοντας, θα ήθελα να απαντήσω στην ιδιαίτερα ευχάριστη, ποιητική σας έκφραση. Ίσως, λοιπόν, θα πρέπει να σκεφτούμε μήπως η γλώσσα που απορρίπτει όσους τύπους είναι αχρείαστοι, φτωχαίνει και χάνει το βάθος των εννοιών των λέξεων που απορρίπτει. Ίσως δεν πρέπει τελικά να αντιμετωπίζουμε τόσο ήρεμα και ψύχραιμα τη γλωσσική αυτή συμπεριφορά των νέων.

Π. ΕΥΓΕΝΙΑ

Κυρία Εύα Κάργα,

Με αφορμή το κείμενο που γράψατε για τη γλώσσα των νέων, θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να σας αντιπαραθέσω τις απόψεις μου που όμως είναι αντίθετες με τις δικές σας. Σύμφωνα με τη δική μου γνώμη, η νέα αυτή γλώσσα των νέων μπορεί να εγκυμονεί κινδύνους για την αλλοίωση της μητρικής μας γλώσσας.

Πιο συγκεκριμένα, στη σημερινή εποχή οι νέοι πλέον χρησιμοποιούν το λεξιλόγιο και τη γλώσσα μας τελείως αδέξια επιφέροντας έτσι σιγά σιγά την κρίση στη γλώσσα. Δηλαδή, τα άτομα της νέας γενιάς με τον τρόπο με τον οποίο τη χρησιμοποιούν παρουσιάζουν έλλειψη πλούσιου λεξιλογίου με αποτέλεσμα την έκλειψη και διαγραφή κάποιων λέξεων. Οι λέξεις που χρησιμοποιούν είναι κατά βάση παρμένες από άλλες δυτικές «πολιτισμένες» χώρες αλλά υπάρχουν και ορισμένα στοιχεία από τη λεγόμενη αργκό. Είναι βέβαιο πως γι’ αυτό το φαινόμενο δεν ευθύνεται μόνο ο έφηβος αλλά και η οικογένεια, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, το εκπαιδευτικό σύστημα και πολλοί άλλοι φορείς.

Η λεξιπενία των νέων μαστίζει τη σύγχρονη εποχή με αποτέλεσμα το επικοινωνιακό πλαίσιο των νέων να χαρακτηρίζεται από σύγχυση, ασυνεννοησία και παρανόηση. Επίσης, οι νέοι στις επικοινωνιακές τους σχέσεις και στις παρέες τους χρησιμοποιούν ελάχιστες λέξεις για την εξωτερίκευση και την παρουσίαση των συναισθημάτων τους και μάλιστα τις περισσότερες φορές «καταπατούν» τους κανόνες σύνταξης. Τέλος, οι νέοι λόγω της απομόνωσής τους από τη γλώσσα και την αντικατάσταση του πλούσιου λεξιλογίου μας από ένα νέο υποδεέστερο και κατώτερο λεξιλόγιο αδυνατούν να εκφραστούν σωστά.

Συνοψίζοντας, αντιλαμβανόμαστε πως η δημιουργία μιας νέας γλώσσας  επικοινωνίας από τους νέους μπορεί να δημιουργήσει πολλά και ποικίλα προβλήματα στη γλώσσα κι έτσι να εξαλειφθούν αρκετές από τις λιγότερο ομιλούμενες λέξεις μας. Έτσι, λοιπόν, καλό θα ήταν να συμβάλουμε όλοι μαζί αλλά και άλλοι φορείς και θεσμοί ώστε να αποφευχθεί κάτι τέτοιο και να αντιμετωπιστεί το γλωσσικό πρόβλημα.

Π. ΙΩΑΝΝΑ

Η συγγραφέας στο παραπάνω κείμενο αναφέρεται στην έλλειψη γλώσσας των νέων και την εξαθλίωσή της. Είναι φανερό πως υποστηρίζει ακράδαντα το γεγονός πως οι νέοι και ιδιαίτερα οι έφηβοι είναι οι κύριο «ρυθμιστές» της γλώσσας μας και πως με τον νέο τρόπο επικοινωνίας τους βάζουν σε κίνδυνο τη χρήση της ελληνικής γλώσσας  καθώς δεν παραλείπει να αναφερθεί και στις ξενόγλωσσες λέξεις των εφήβων.

Είμαι απόλυτα αντίθετη με αυτή της την άποψη, διότι θεωρώ πως η γλώσσα αναπτύσσεται κάθε μέρα και όχι όπως αναφέρει η ίδια ότι δηλαδή εξαφανίζεται. Επίσης, πιστεύω πως είναι κωμικοτραγικό να θεωρούμε πως η γλώσσας μας εξαφανίζεται, μια γλώσσα η οποία έχει προσφέρει πάρα πολλά στη χώρα μας και ιδιαίτερα στον πολιτισμό μας.

Θα θεωρούσα πιο απαραίτητο να αναφερθούμε στον εμπλουτισμός της, παρά στην παρακμή της. Αν αναλογιστούμε πόσες νέες λέξεις έχουν δημιουργηθεί και χρησιμοποιούνται καθημερινά όχι μόνο από εφήβους και νέους αλλά πλέον και από άτομα κάποιας ηλικίας είναι αξιοθαύμαστο.

Τέλος, θεωρώ προτιμότερο η Μαρία Λασιθιωτάκη να ξανασκεφτεί πόσο ωφέλιμη είναι η γλώσσα των νέων για την κοινωνία μας και πόσο απλή, διότι ο εμπλουτισμός  μιας γλώσσας είναι προς όφελος όλως μας και όχι εναντίον μας. Αν επίσης σκεφτούμε πως αυτές οι λέξεις είναι δημιουργία νέων παιδιών, είναι πολύ ευχάριστο, γιατί αυτό αποδεικνύει τη φαντασία των εφήβων αλλά και την ευρηματικότητα. Όπως, για παράδειγμα, το «κουφάθηκα» είναι μια λέξη η οποία βγαίνει από το «κουφός», δηλαδή ένας άνθρωπος ο οποίος δεν μπορεί να ακούσει και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε ως ρήμα. Επιπλέον, πιστεύω πως είναι ελάχιστοι αυτοί που έχουν τη συγκεκριμένη ικανότητα της δημιουργίας νέων λέξεων σε τέτοιο βαθμό. Γι’ αυτό ακριβώς το λόγο είμαι αντίθετη με την άποψη της Μαρίας Λασιθιωτάκη και πιστεύω πως η γλώσσα ζει και θα ζει για πάντα και πως προς όφελός μας είναι ο εμπλουτισμός της καθώς βοηθάει στην επικοινωνία πολλών ανθρώπων.

Σ. ΠΑΥΛΟΣ

Με αφορμή το κείμενο που ανάρτησε η κυρία Μαρία Λασσιθιωτάκη στο ιστολόγιό της, θα ήθελα να παραθέσω κάποια επιχειρήματα για να δηλώσω τη διαφωνία μου ως προς την άποψή της ότι υπάρχει γλωσσική κρίση ανάμεσα στους νέους.

Οι σημερινοί νέοι χρησιμοποιούν καινούριες, δικές τους λέξεις, όχι γιατί είναι σε κρίση, αλλά ως μια μορφή αντίδρασης στο κατεστημένο των μεγάλων. Με άλλα λόγια, οι επαναστατημένοι νέοι χρησιμοποιούν δικές τους λέξεις για να διαφοροποιηθούν από το παλιό, το ξεπερασμένο λεξιλόγιο των γονιών τους. Άλλωστε, και σε προηγούμενες δεκαετίες οι τότε νέοι δημιουργούσαν δικές τους λέξεις (π.χ. τζαμάουα, τη δεκαετία του’70) χωρίς κανένας να υποστηρίξει ότι μια γλωσσική κρίση έχει αναπτυχθεί ανάμεσα στους εφήβους.

Επίσης, οι έφηβοι του σήμερα προτιμούν να μιλούν πιο γρήγορα, πιο λιτά, πιο άμεσα, επειδή θέλουν να γλιτώσουν χρόνο. Λόγω της πολλαπλότητας και της πολυπλοκότητας των ρόλων τους οι νέοι δεν έχουν πολύ ελεύθερο χρόνο. Έτσι, αναγκάζονται να συνομιλούν γρήγορα, χωρίς να πλατιάζουν και να δημιουργούν πολύπλοκες εκφράσεις χάνοντας έστω και λίγο από τον ήδη περιορισμένο και πολύτιμο χρόνο τους. Το παραπάνω βέβαια δε συνεπάγεται τη μη καλή γνώση της νεοελληνικής γλώσσας. Αντιθέτως, η επιτυχής, κατά τα φαινόμενα, προσπάθειά τους να ελαχιστοποιήσουν τις λέξεις με τις οποίες θα πουν κάτι, τους καθιστά πολύ καλούς γνώστες της νεοελληνικής.

Τέλος, όπως όλοι σχεδόν γνωρίζουμε, ο κάθε άνθρωπος δεν εφαρμόζει τα συναισθήματά τους μόνο με τη γλώσσα. Τα εκφράζει και με τις πράξεις του, με τις κινήσεις των χεριών του και με τους μορφασμούς του προσώπου του. Καθώς τα σύγχρονα Ελληνόπουλα κάνουν τα παραπάνω σε ικανοποιητικό βαθμό, αυτόματα αναιρείται η «αδυναμία» συναισθηματικής έκφρασης και πληρότητας» φράση με την οποία έκλεισε το κείμενό της η κυρία Λασσιθιωτάκη αναφερόμενη στους νέους.

Συνοψίζοντας, η προσπάθεια διαφύλαξης του ελεύθερου χρόνου, η επαναστατικότητα των νέων, αλλά και οι διάφορες μορφές συναισθηματικής έκφρασης αντικρούουν το ότι η νέα γλώσσα των νέων έχει κάνει να ξεχάσουν την παλιά. Με άλλα λόγια, η δημιουργικότητα των νέων δεν οδηγεί απαραίτητα και στην κακή γνώση της ελληνικής και την ανεπαρκή χρήση της.