ΣΤΕΛΛΑ ΒΙΟΛΑΝΤΗ

Η «Στέλλα Βιολάντη» στο Θέατρο Δευτέρας (Αφροδίτη): Πρόκειται για τη μεταφορά του γνωστού θεατρικού έργου στην τηλεόραση. Στο έργο του ο Γ. Ξενόπουλος φέρνει αντιμέτωπους δύο εντελώς αντίθετους χαρακτήρες και τονίζει κυρίως τη σύγκρουση του αυστηρού και σκληρού πατέρα με το «θύμα», την κόρη του η οποία αντιστέκεται στις αποφάσεις του, καταρρίπτοντας τα στερεότυπα της εποχής. Η νεαρή Στέλλα Βιολάντη τυφλωμένη από τον έρωτα της για τον Χρηστάκη κάνει τα πάντα για να υπερασπιστεί την απόφαση της να τον παντρευτεί φτάνοντας ακόμα και στο θάνατο. Ο αγαπημένος της όμως είναι ανάξιος της αγάπης της. Είναι ένας επιπόλαιος προικοθήρας που μόλις διαισθάνεται τον κίνδυνο δειλιάζει και παντρεύεται κάποια άλλη γυναίκα. Ο πατέρας της φαίνεται πως δεν εναντιώνεται μόνο επειδή είναι ένας σκληρός και αυθαίρετος πατέρας που θέλει να επιβάλλει την θέλησή του. Ουσιαστικά αυτό που προσπαθεί να κάνει είναι να προστατεύσει την κόρη του από έναν τυχάρπαστο νέο που δεν είναι άξιος να εισχωρήσει στην
οικογένεια του και κατά συνέπεια από έναν δυστυχισμένο γάμο. Έτσι, στη διάρκεια της παράστασης ο πατέρας της δικαιώνεται. Παρόλ’ αυτά δεν παύει να μας συγκινεί η δυνατή αγάπη της Στέλλας και όλες της οι θυσίες πράγμα που μας κάνει να τη συμπαθούμε ακόμα περισσότερο.
Πρωταγωνίστρια στην παράσταση στο ρόλο της Στέλλας Βιολάντη, η Νίκη Τριανταφυλλίδη αποδίδει με μεγάλη επιτυχία τον ατίθασο χαρακτήρα της πρωταγωνίστριας του Ξενόπουλου καταφέρνοντας να μας μεταδώσει τα συναισθήματα της και να μας κάνει τη συμπονέσουμε. Με όλο το δραματικό της ύφος και τον δυναμικό της χαρακτήρα, μας εντυπωσιάζει και κερδίζει τη συμπάθεια μας. Ο Ιάκωβος Ψαρράς στο ρόλο του Παναγή Βιολάντη ενσαρκώνει τον αυστηρό και αμερόληπτο χαρακτήρα του πατέρα που κατά βάθος όμως νοιάζεται για το καλό της κόρης του. Η Μαρούλα Ρώτα ταυτίζεται με το ρόλο της Θείας Νιόνιας, η οποία νοιάζεται και συμπονεί την Στέλλα. Έχει αφιερωθεί από μικρή στην ανατροφή των παιδιών του αδερφού της, καθώς δεν έκανε δική της οικογένεια. Έτσι, πονά να βλέπει την Στέλλα που την μεγάλωσε με πολλή αγάπη σαν δικό της παιδί να είναι δυστυχισμένη. Ο Πάνος Δούκας βγάζει την εφηβική παρορμητικότητα και τον ανώριμο χαρακτήρα του Νταντή με έντονες και παρορμητικές κινήσεις. Ο Πάνος Χατζηκουτσέλης με μια σύντομη παρουσία του στην παράσταση ως η «αιτία» όλων αυτών των συμφορών αποδίδει τον επιπόλαιο και δειλό νέο. Τέλος, η Κίττυ Αρσένη ταυτίζεται με τον ρόλο της μητέρας και της γυναίκας εκείνης της εποχής. Δείχνει τον τρόμο και την υποταγή της στον άντρα της και προσπαθεί να μεταπείσει την κόρη της θέλοντας να εξασφαλίσει την ηρεμία της οικογένειάς της.
Το έργο καθαυτό κρατάει αμείωτο το ενδιαφέρον των θεατών μέσα από τις συγκρούσεις μεταξύ των προσώπων, τη συχνή εναλλαγή των συναισθημάτων και την αλλαγή της τύχης τους από τη μια στιγμή στην άλλη. Δε λείπουν οι σκηνές οι γεμάτες ένταση αλλά και οι τρυφερές στιγμές. Οι ηθοποιοί φέρουν το βάρος του ρόλου τους και τον υπηρετούν στο έπακρο αλλά και, η ενδυματολογία, τα σκηνικά και η σκηνοθεσία του έργου συντέλεσαν ώστε το αποτέλεσμα να είναι πολύ καλό και η μεταφορά στην τηλεόραση να προσεγγίζει αρκετά τη θεατρική παράσταση και να καθηλώνει τους τηλεθεατές. Γενικότερα, η τηλεοπτική μεταφορά πετυχαίνει σε μεγάλο βαθμό να προσεγγίσει τη θεατρική παράσταση.